Gisteren overleed Chris Rea, uitgerekend in de weken waarin zijn Driving Home for Christmas overal door de ether schalt. En hoewel ik werkelijk niets heb met dat nummer, was een deel van Rea’s repertoire prominent aanwezig in de soundtrack van mijn jaren als twintiger en daarna.
Door Frans van Hilten. Ik ontdekte de muziek van Chris Rea stomtoevallig mid-jaren-negentig toen ik tijdens een reis in Warschau The Road to Hell pt.2 uit een kiosk hoorde schallen. Wie was deze sombere, maar gedetermineerde kruising tussen Mark Knopfler en Tony Joe White met een felle, gearticuleerde gitaar en een stem als schuurpapier? Na het album The Road to Hell kocht ik Auberge, misschien wel Rea’s beste plaat.
File
Maar op elke plaat trof ik naast nummers die ik waanzinnig vond ook songs waar ik mijn schouders over ophaalde en die ik dus meestal oversloeg. Soms leek het wel of er twee Chris Reas waren; de zoetsappige van Driving…, On the Beach en Josephine, die de hitlijsten vaak haalde, en die andere, de melancholische, duistere bluesman, die niet bang was zijn gitaar te laten rocken of janken. De man van I’m Still Holding On, Windy Town, Set Me Free en Nineties Blues.
Vandaag las ik dat Chris Rea Driving Home for Christmas schreef in de file; een file, die terugkomt in de videoclip van The Road to Hell. Er beide Reas die ik identificeerde zijn dus toch wel degelijk een en dezelfde kunstenaar.
Vanwege gezondheidsredenen stopte Chris Rea al lang geleden met toeren. Mijn vage idee dat ik hem eens live zou willen zien zal niet meer werkelijkheid worden. Rust zacht Chris; ik hoop dat je niet in de file staat op The Road to Heaven.
Playlist
Mijn favoriete Rea-nummers in een playlist: https://open.qobuz.com/playlist/44672913
Chris Rea. Foto: Andrzej Barabasz (Chepry), CC BY-SA 3.0 https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0, via Wikimedia Commons
kunstHart 