Door: Christina Schönbach. Ruim twee maanden woon ik nu in Patras, de hoofdstad van de Peloponnesos. Een stad vol studenten, fantastisch eten en een gemiddelde van nul toeristen. Als sociale niet-Griekse val ik dan ook extra op. En nieuwsgierig zijn de Patrassers. Of ik nou bij de bakker ben, bij de supermarkt, of in de taxi zit, steevast worden er drie vragen gesteld.
1. Waar kom je vandaan? – ‘Ollandía´,
2. Wat doe je (in godsnaam) in Patras? – hier wordt het leuk: ik vertel dan dat ik zangeres ben bij de opera in Patras. Een klein leugentje, want ik maak onderdeel uit van de operastudio, Patras heeft (nog) geen professioneel ensemble. Meestal is de reactie hierop complete shock: ´We hebben een ópera in Patras??´ Ja, zeg ik dan, wist u dat niet? ´O, maar ik kom zeker een keer naar je luisteren! Laat je het weten?´
“Kerst”
Afgelopen maandag en dinsdag was het dan eindelijk zo ver en gaven we kerstconcerten in het Apollo Theater – het eerste operahuis in Griekenland, gebouwd door de Duitse architect Ernst Ziller in 1872. Een bonbondoos naar voorbeeld van de Scala in Milaan. Wat een cadeau daar te mogen zingen!
Kerstconcert is een beetje een rekbaar begrip in dit geval, want écht kerstrepertoire was er maar weinig. Wel een heleboel mooie stukken (ik zong Ave Maria van Macagni en Der Engel van Wagner), maar er waren ook wat crowd pleasers, zoals de Barcarolle van Offenbach, het Bloemenduet uit Lakmé en de Brindisi uit La Traviata. Verder geen opsmuk. Zelfs kerstversiering ontbrak.
“Daar heb je het: de creatie van nieuw publiek! Zonder toeters of bellen, fratsen of een groot budget. Maar met een lach en enthousiasme”
Of inderdaad alle bakkers, supermarktbedienden en taxichauffeurs die ik had gesproken naar de voorstellingen kwamen, durf ik niet te zeggen. Maar Dímitra van de tyrópitawinkel waar ik mijn lunch en cappuccino´s haal, had ik mijn twee gratis kaartjes aangeboden. Ze vertelde haar vriendinnen erover en nam haar zoon mee (een stoere jongen van een jaar of twintig).
Nog een keertje!
Na mijn ervaringen met het Atheense operapubliek, was ik benieuwd of het warme hart dat het Griekse publiek opera klaarblijkelijk toedraagt ook vanaf het podium te voelen zou zijn. De zaal was in ieder geval vol bezet (niet uitverkocht, maar dat zou een tot dan toe onbekend gezelschap ook maar lukken op een maandag of dinsdag). Het tweede concert was beter bezocht dan het eerste. De reden? Mensen kwamen nog een keer!
De Grieken doen niet aan generieke staande ovaties, die in Nederland eerder regel dan uitzondering zijn, maar ze doen wel aan heel hard Bravo-geroep, tijdens de voorstelling. Bovendien bleek het normaal te zijn dat het publiek na afloop van het concert massaal achter het podium treedt om de zangers één voor één te feliciteren. Dat is een tijdrovende bezigheid, maar zo hartverwarmend.
Nieuw publiek? Voilá
Twee dagen later kwam ik weer eens in de tyrópitazaak. Dímitra vertelde me dat ze nog nooit opera had gehoord, maar dat ze het zo mooi vond. En haar zoon zei dat zijn vrienden volgende keer ook mee willen. Daar heb je het: de creatie van nieuw publiek! Zonder toeters of bellen, fratsen of een groot budget. Maar met een lach en enthousiasme. Dit is mijn kerstwens: Artiesten, vertel de mensen die je in het dagelijks leven tegenkomt vol trots wat je doet en laat weten dat ze welkom zijn. Zó breid je je publiek uit!
(Aan het begin van het artikel heb ik het over drie vragen die mij gesteld worden. De derde is: Wat is je sterrenbeeld? Meestal gevolgd door een advies over het passende sterrenbeeld van de man, die ik zou moeten scoren. Elke keer hetzelfde advies. Ik ga er al bijna in geloven.)
Foto header: Flashstars
kunstHart 