Door: Didi Corver. Kunstkenner ben ik niet. Meer een waarderend onderzoeker van kunst. En dat dan weer op geheel eigen wijze. Een enkele keer per jaar een museumbezoek of dans, toneel of cabaret. Elke keer wanneer ik dat doe, beloof ik mezelf: meer hiervan! Dat lukt maar weinig. Maar dat is veranderd. Zo vaak al over Oerol gehoord en er nooit geweest. Nu heb ik me voor het tweede jaar ondergedompeld in de wereld van kunst, cultuur en locatietheater op Terschelling. Niet als bezoeker, nee, als toegewijd vrijwilliger.
Bospadbewaking
Het variateam waar ik in zit, krijgt de meest uiteenlopende klussen. Van terreindiensten (glazen ophalen, vuil prikken, bandjescontrole) tot publieksbegeleiding bij voorstellingen. Van bospadbewaking, koptelefoons van batterijen voorzien tot wc’s schoonmaken bij Staatsbosbeheer. En dat van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat.
Na ruim een week onregelmatige diensten vindt het lichaam het echt wel tijd voor rust, tegelijkertijd is er zoveel energie aan toegevoegd. Een voorstelling in de glooiende duinen, met op- of ondergaande zon zien, is magisch. Of je nou een stuk echt niet te begrijpen vindt, de combinatie van teksten, muziek, een mooi verhaal met het landschap is prachtig.
“Elke keer anders. Door wolken die zich anders formeren, de wind die uit elke richting kan waaien of de regen die plots met bakken uit de hemel komt.”
Ik ben geen kunstkenner, maar ik kon intens genieten bij Kopland van Gouden Haas/peerGrouP. Of Crashtest Ibsen: Pijler van de samenleving van Moeremans&Sons/Toneelgroep Oostpool. Of ik nu weet wat de pijler van de samenleving is? Ik genoot volop van goed acteerwerk en verrassende attributen. Ik kon hem als vrijwilliger 2 keer zien en heb me beide keren erg vermaakt.
Ook erg gelachen bij Het Torentje III van Orde van de dag. Zoals ze zelf schrijven: ‘Een voorstelling die zó extreem actueel is dat niemand weet hoe hij af gaat lopen. Zelfs wij niet.’
Oost-Europees regime
De meest indrukwekkende voorstelling vond ik Breaking the Silence van Via Berlin/Berlage Saxophone Quartet. Schitterend hoe je met een aantal meubels in het gras een sfeer van Oost-Europees dictatoriaal regime kunt neerzetten.
Het voelde voor mij exclusief om hierbij te mogen zijn, exclusief. Omdat het weer elke keer anders is. Door wolken die zich anders formeren, de wind die uit elke richting kan waaien of de regen die plots met bakken uit de hemel komt. Of vogels die ongeregisseerd door het beeld vliegen. Allemaal onderdeel van de magie van Oerol. Daar hoef je geen kunstkenner voor te zijn toch?
