Conservatorium-safari

Door: Christina Schönbach. En daar was ik weer – na het Griekse opera-avontuur waarvan ik voor jullie verslag heb gedaan, woon ik weer gezellig knus in het Haagse met een bijbaan op het Koninklijk Conservatorium. Mijn alma mater en traditioneel beschouwd als een van Nederlands voedingsbodems voor muzikaal en artistiek talent. Tóch weer spannend om terug te zijn dus.

Mini-dansers met haarnetten en componisten met moeilijke gezichtsuitdrukkingen

Veel is er niet veranderd: het gebouw is nog steeds het markante betonblok tegenover Centraal, in plaats van het hippe Spuiforum, waarvan de oplevering almaar wordt uitgesteld; op de gangen lopen nog steeds groepjes studenten te zingen of hun ritme-examen tot vervelens toe te oefenen en een ommetje kantine lijkt evenwel op een safari waarbij je jezelf steeds beter voelt worden in het onderscheiden van de verschillende studenten-soorten: zangers (die laten hun strottenhoofd nog even extra zakken alvorens ze hun muntthee met honing bestellen), docenten muziek (luidruchtig, altijd aan het lachen), componisten (stil en met moeilijke gezichtsuitdrukkingen) en mini-dansers met haarnetten in (die kopen hun lichaamsgewicht in snoep en chips).

Big Band

Afin, ík ben natuurlijk wel een beetje veranderd. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik tijdens mijn studie maar weinige concerten en producties op ´school´ heb bijgewoond. Ik was daar tenslotte al elke dag… Daar heb ik deze keer dan meteen al in mijn eerste week verandering in proberen te brengen. Of ik ook kwam luisteren naar de Notenkraker. Door de Big Band. De Notenkraker door… DE BIG BAND???

Ellington’s Nutcracker

1960. Duke Ellington en Billy Strayhorn (het brein achter veel van Ellingtons muziek) besluiten om de fantastische melodieën van Tsjaikovski om te schrijven in swinging Big Band-tunes. Ze noemden het album The Nutcracker Suite. Strayhorns naam werd voor het eerst ook eens op een albumcover geprint.

En de muziek? Die. Is. Steengoed. Zeer verdienstelijk uitgevoerd door de Big Band van het Koninklijk Conservatorium – strakke ritmes en soepele klanken wisten de mannen (alléén mannen!) uit hun instrumenten te toveren. Saxofonist en jazz/zwaargewicht John Ruocco leidt de band al ruim 25 jaar, bij deze uitvoering met een ongeëvenaarde nonchalance die hier en daar leidde tot hilariteit bij het publiek.

Lichtspel en dans

Dat het KC als het muzikale gedeelte van de Academie van de Kunsten vrijwel nooit in projecten samenwerkt met de dansvakopleiding of de afdeling Beeldende Kunsten is verbazingwekkend. Hier is dat ijs hopelijk wel een beetje gebroken. De visuele bijdrage die de studenten Interieurarchitectuur wisten te brengen met gordijnen, lichtspelen en dans was buitengewoon indrukwekkend en tegelijkertijd speels.

Geen wonder dat de zaal twee avonden uitverkocht was. O ja, dat kan dus. Muziekliefhebber: sync je agenda even met die van het conservatorium! Nee, het is niet het Concertgebouw. Maar het zijn wel de mensen die over tien jaar in het Concertgebouw staan. En dan kan jíj zeggen: ‘ik heb ze als eerste gezien.’ Leuk, toch?

Foto © Alex Schroder

> Zelf ook iets moois gezien of gehoord? Deel het hier!