Karin Bervoets exposeert in Den Haag haar beeldend werk onder de titel A Bowl of Cherries. Het is haar eerste overzichtstentoonstelling, maar ze weet dat het ook de laatste is. Bervoets is ernstig ziek. Met de tentoonstelling stuurt ze haar werken de wereld in, maar levert ze ook een artistiek testament af. ‘Nu ik alles bij elkaar zie, ben ik zelf onder de indruk.’
Door Frans van Hilten. Karin Bervoets exposeert én verkoopt nog tot en met zondag 31 juli beelden en schilderijen in KV 02, een galerieruimte aan de Hofvijver. In tweeëntwintig jaar scheppen heeft ze een veelheid aan stijlen, technieken en materialen verkend. Met het idee dat al haar werk één centraal thema zou moeten hebben kan ze niet veel. ‘Ik heb in mijn jeugd allerlei kunstonderwijs gehad. De vrije academie in Den Haag, de museumopleiding in Leiden, de kunstacademie in Rotterdam. In de toegepaste kunst kon ik niet aarden en in de vrije kunsten krijg je altijd te horen dat je een boodschap moet hebben. Ik heb geen boodschap, maar ik heb wél plezier in kunst maken.’
Televisiewereld
Na vijf jaar studieschuld opbouwen gaf Bervoets het op. Vijftien jaar lang werkte ze in alle denkbare functies voor filmbedrijven en tv, het meest serieus en langdurig als editor voor lokale tv-programma’s en voor kinderprogramma’s bij de VPRO. ‘In 2000 was ik wel klaar met de televisiewereld. Onze zoon was geboren, ik ging in Den Haag samenwonen met mijn partner met wie ik tot dan toe een latrelatie had gehad. De Haagse Hogeschool benaderde me of ik videodocent wilde worden, maar ik had nog nooit voor de klas gestaan.’
Hoewel Bervoets twintig jaar aan de HHS verbonden bleef, voelde ze zich er niet altijd gelukkig. ‘Er was altijd wat en ik kreeg steeds vaker extra taken die niets met mijn vak te maken hadden. In 2006 had ik voor het eerst borstkanker gekregen. Toen dat in 2016 terugkwam en ik veel behandelingen moest ondergaan, dacht ik vooral: nu hoef ik een jaar niet te werken. Dat zegt wel wat. Tot twee jaar geleden heb ik het werk volgehouden, maar toen heb ik me ziekgemeld. In mijn re-integratietraject besloot ik iets met mijn handen te gaan doen. Ik vond een stageplek bij een timmerman, die cyclisch werkte. Hij gaf niet alleen meubels, maar ook mensen een tweede kans.’
Atelier
Gelukkig had Karin Bervoets in haar jaren bij de Haagse Hogeschool een artistieke uitlaatklep. ‘Ik liep met de kinderwagen door onze buurt en vond een atelier. Sindsdien ging ik iedere vrijdag beeldhouwen.’ Ze huurde het atelier van Coen van den Ende en Ben Stolk, met wie zij veel contact had. ‘Met Coen heb ik zelfs eens Nederland vertegenwoordigd in een kampioenschap snowsculpting in Colorado!’ Via de schilderclub van Ben Stolk raakte zij ook aan het schilderen.
Op de tentoonstelling zijn behalve schilderijen en sculpturen ook videoregistraties te zien van kunstprojecten, onder andere het maken van een muurschildering in Rotterdam, een verslag van de snowsculptuurwedstrijd, een impressie van het schilderproject Panoramaplatteland uit 2020-2021 en een korte videofilm uit 1992, een parodie van 20 minuten op stripheld Dick Bos, waarin Paul en veel vrienden figureren.
Dwingende steen
Eén vaste werkwijze heeft Karin Bervoets niet. ‘Soms heb ik wel een plan voor een beeld of voor een vorm. Ik wissel graag het werken met harde en zachte materialen af, omdat die een andere weerstand hebben. Soms heeft een steen zo’n sterke vorm of tekening, dat ik mijn werk daaraan aanpas. Ik heb eens voor mijn man Paul een neushoorn van albast gemaakt, maar voor mij zat in die steen al de vorm van de kop van een olifant met slurf en al. Die moest ik dus eerst weghakken voor ik aan de neushoorn kon beginnen. Daar heb ik lang tegenop gezien. Steen kan heel dwingend zijn. Soms is het dan ook fijn te beginnen met een vierkant blok, dat is heel anoniem.’
Dat anderen zeggen dat ze het mooi vinden, zegt mij niet zo heel veel
Tot dit jaar exposeerde Karin Bervoets nooit. ‘Ik dacht altijd: dat anderen zeggen dat ze het mooi vinden, zegt mij niet zo heel veel. En het heeft ook te maken met jezelf niet helemaal serieus nemen. Dat ik nu wel exposeer is uit praktische overwegingen. Ons huis staat helemaal vol, dat wil ik Paul na mijn dood niet aandoen. Ik moet onderdak voor die beelden vinden.’
Artistiek testament
Bervoets vond KV02 als locatie voor de tweede helft van juli, maar gezien haar gezondheid was dat nog erg ver weg. ‘In maart leek het maar kielekiele of ik mijn eigen tentoonstelling zou halen. Vrienden en familie hebben me geholpen om alle beelden te fotograferen, schilderijen in te lijsten, posters en banners te maken. Ik heb zelf niets hoeven doen. En het gaat nu eigenlijk best goed met me. Ik geniet van de aandacht, van vrienden van vroeger, die vanuit het hele land komen kijken. Ik voel me vereerd en gelukkig, er is geen dankbaarder en blijer mens dan ik.’
Nu de tentoonstelling eenmaal staat, beschouwt Bervoets die niet alleen als een verkoopmogelijkheid, maar wel degelijk ook als artistiek testament. ‘Ik ben zo trots! Nu ik alles van de laatste tweeëntwintig jaar bij elkaar zie, ben ik zelf onder de indruk. Natuurlijk, mijn schilderijen hebben soms een zekere onbeholpenheid, ik maak ze vaak schetsmatig, maar mijn beelden, daar sta ik allemaal achter.’
A Bowl of Cherries
Titel van de tentoonstelling is A Bowl of Cherries. ‘Mijn collega en vriendin Carolien interviewde me voor het boekje bij de tentoonstelling. Zij vond dat ik toch íets van een thema moest hebben, of een motto, of een songtekst. Met mijn zanglerares had ik eens dit liedje opgenomen, origineel gezongen door onder anderen Doris Day en heel mooi door Judy Garland:
Life is just a bowl of cherries;
Don’t make it serious;
Life’s too mysterious.
Die cherries dekken de lading, mijn vriendin keurde mijn keus meteen goed.’
- Karin Bervoets, A Bowl of Cherries, nog te zien donderdag 28 tot en met zondag 31 juli 2022, 14.00-17.00 uur, KV02, Korte Vijverberg 2, Den Haag. Meer informatie www.karinbervoets.nl
- Ook iets moois gezien? Deel het met kunstHart!
kunstHart 