Door: Frans van Hilten. Geen bubbels na de première van het nieuwe stuk CarryMe van Firma MES – wijn is slecht voor zwangere vrouwen – maar een gezonde smoothie met een framboos erop: zelfs in het premièredrankje staat “de vrucht” centraal. In de theaterfoyer een naakte zwangere modepop. In een cellofaantje, als een artikel dat je bij de Wehkamp bestelt. En die vergelijking zit er niet ver naast: in de toekomst boeken we een draagmoeder via de app CarryMe.
een derde in huis met jouw toekomstdroom in haar baarmoeder blijkt geen recept voor ontspanning
In die wereld werkt iedereen via klussenmarkt-achtige apps: niet alleen draagmoeder Didi, ook topadvocate Eline, die met haar Maarten te lang de voorrang heeft gegeven aan haar carrière om nog een kind te krijgen. De draagmoeder-app lijkt een goede oplossing, maar plotseling een derde in huis met jouw toekomstdroom in haar baarmoeder blijkt geen recept voor ontspanning. En die ontspanning is juist zo essentieel want, zoals de virtuele coach van CarryMe zegt: ‘Een huis in balans is een buik in balans.’
Hanna Bervoets
Het is even wennen Firma MES in een traditionele toneelvorm te zien. Eerdere stukken wisselden gespeelde scènes af met gewetensvragen aan elkaar en het publiek (BOT, TROEP) of speelden met vreemde locaties (IJs en Vis, Club Mayfair). Dat wil niet zeggen dat CarryMe een traditioneel verhaal is. Auteur Hanna Bervoets tekende na ROES voor de tweede maal voor een tekst en leefde zich uit in bizarre, ongemakkelijke situaties.
Foliumzuur
Lindertje Mans speelt een mooie rol als de stugge Didi, die met haar noordelijke accentje opkomt voor haar waardigheid en erkenning als professional. Met name Maarten (Daan van Dijsseldonk) controleert alles wat Didi doet manisch – heb je je foliumzuur wel geslikt? – en lijkt het slechts ogenschijnlijk niet al te slimme blondje weinig te vertrouwen. Zijn bijna hysterische vaderwens staat in schril contrast met de koel-zakelijke beminnelijkheid van zijn vrouw Eline (Roos Eijmers).
Ook in deze door technologie gestuurde samenleving blijkt niet alles maakbaar. Een bijzondere kentering in het plot – geen spoilers hier – leidt tot nieuwe, vreemde allianties. Een warme verhouding tussen Maarten en Didi, een complot van Didi en Eline.
Lichaam uitlenen
Ondanks veel hilarische én kwetsbare momenten is CarryMe net even te weird en onevenwichtig om je er als publiek echt goed in te kunnen inleven. Ook zijn sommige situaties zo dubbelzinnig dat je je meer afvraagt “hoe het zit” dan dat je ruimte hebt voor de meer existentiële vragen: hoe ver ga je in het veroveren van vrijheid, mag je je lichaam vrijwillig uitlenen, hoe afhankelijk wil je je eigen geluk maken van een derde?
Aan het eind vertelt Eline in een ontroerende monoloog hoe haar toenmalige nieuwe vriendje Maarten haar meenam naar de bollenvelden, maar die bleken al over hun hoogtepunt heen. Eline vond het desondanks prachtig, maar slaagde er niet in Maartens teleurstelling weg te nemen. Het is het motief van haar leven geworden. Op zijn beurt heeft hij haar niet willen hinderen met een echec in zijn loopbaan – zonder haar ooit te vragen of zij die mislukking eigenlijk wel zo erg vond.
elkaar sparen uit liefde, uiteindelijk is dat ook waar CarryMe over gaat
Elkaar sparen uit liefde. Uiteindelijk is dat ook waar CarryMe over gaat. We zien het ook terug in de lovende beoordelingen die na afloop op de app worden ingevuld; de mantel der liefde wordt volop over zaken heen gedrapeerd. En dat is dan toch wel weer mooi.
Firma MES, CarryMe. Gezien: Theater aan het Spui, Den Haag, 4 november 2017. Nog te zien tot en met 9 februari.
> Zelf ook iets moois gezien of gehoord? Deel het hier!
kunstHart 