Door: Mireille Nitiredjo. Vanaf maandag 01 mei begon het échte aftellen… Nog een paar dagen en ik kon weer gaan genieten van de 3JS. Het kaartje was al ruim een jaar van tevoren aangeschaft.
The Joshua Tree
Vanaf de zijlijn had ik het natuurlijk al een beetje gevolgd. Het was ook niet te missen, de toer werd overal lang en breed besproken. De 3JS zouden een reeks concerten lang gaan toeren met het legendarische album The Joshua Tree van de Ierse band U2.
Maar hoe moest ik nu verder? Ik vind het fijn om mee te kunnen zingen tijdens een concert. Nu kende ik U2 niet al te best. Alleen de populaire nummers van de laatste jaren. Per toeval kwam ik ongeveer 6 maanden terug op iTunes dit album tegen, dat ik uiteraard meteen aanschafte. Oefenmateriaal ook binnen dus!
Weinig klarinet en viool
Gisteravond was het dan zover! Wat had ik een fantastische plek! Vol verwachting nam ik plaats. Maar wat verwachtte ik precies? Ik wist dat er totaal geen 3JS-repertoire aan bod kwam. Had ik me wel goed voorbereid om mee te kunnen zingen? Toen kwam Emil Szarkowicz het podium op. Normaal gesproken de klarinettist en violist en leuke gangmaker van de band. Helaas komen deze muziekinstrumenten niet vaak voor in de muziek van U2. Nu leidde en begeleidde hij ons door de avond met stukjes uit de U2-geschiedenis en andere gerelateerde weetjes en praatte hij de avond tot een vloeiend geheel.
Toen Jan Dulles begon te zingen brak het geweld los. Het ene na het andere nummer kwam aan bod. Hij had de zaal vanaf moment 1 mee. Ook ik ging redelijk mee in het ritme.
“Een klein onderzoekje deed me ook beseffen dat de gemiddelde U2-liefhebber tussen de 7 á 17 jaar ouder is.”
De unieke sound van ‘The Edge’ weerklonk uit de gitaren van Jaap Kwakman en Jan de Witte. Het drumwerk van Ton Dijkman en de mooie sound die basgitarist Wilbrand Meischke was ook fenomenaal. Arjen Mooijer, toetsenist, maakte het geheel af. Wat een passie straalde van de mannen af!
Maar toch leek het alsof ik iets miste. Ik kon geen aansluiting vinden bij deze muziek. Alhoewel ik van tevoren al diverse keren naar het album had geluisterd was er toch iets. Een gevoel dat ik niet meteen kon thuisbrengen. Na de pauze ging ik met een ander gevoel het concert in. Het publiek was al goed opgewarmd. En ook nu ging de zaal uit z’n dak. Fantastisch natuurlijk. Maar de afstand tussen de legende U2 en mezelf bleef.
Suriname en Europa
Er is uiteraard een goede verklaring voor dit gevoel. Opgegroeid in Suriname, besefte ik dat ik de band en de nummers niet goed genoeg kende. De hype rond U2 heeft Suriname in mindere mate bereikt. Dat kan ook niet anders als alles in het land USA- en Nederland-georiënteerd is en dus in mindere mate Europees. Kleding, tv-programma’s, films, en dus ook de muziek. Een klein onderzoekje naar de leeftijden om me heen deed me ook beseffen dat de gemiddelde U2-liefhebber tussen de 7 á 17 jaar ouder is. Generatiekloof? 😉
Met deze gedachte in mijn achterhoofd besloot ik verder te genieten van de muziek. Want eerlijk is eerlijk, de nummers als One, Angel of Harlem, Bullet The Blue Sky en One Tree Hill werden heel goed, eerder geweldig, uitgevoerd.
Nooit eerder bij 3JS geweest
Aan het einde van het concert werd door de 3JS aan de zaal gevraagd welk percentage van hen nog nooit eerder bij een van hun concerten is geweest. Ruim 77%! Deze bezoekers kregen de uitnodiging om toch eens een concert te bezoeken. 2017 is immers een jubileumjaar ( 10 jaar 3JS), dat in het najaar met een concert wordt gevierd.
De avond eindigde voor mij, anders dan na een regulier 3JS-concert, met een gevoel van nieuwsgierigheid. Naar méér U2 en naar de diepere betekenissen van de teksten op dit album.
3JS toeren met The Joshua Tree tot en met 3 juni.
kunstHart 