Theatraal concert legt veelzijdigheid barokcomponist bloot
Door: Frans van Hilten. Zoals De Stijl meer dan alleen Mondriaan is, is barok niet alleen J.S. Bach. Zelfs in het Telemannjaar (Georg Philipp Telemann stierf in 1767) vallen veel barokensembles standaard terug op het genie uit Leipzig met hooguit een zijsprong naar Händel of Vivaldi.
Het jonge strijkersensemble Musica Poëtica stapt onder de bevlogen leiding van clavecinist Jörn Boysen in deze lacune. Telemanns Vuur heet het concert dat zij deze week in Rotterdam en Den Haag speelden. En dat is een compliment waard.
Het strijkorkest speelt met regelmatig een lach, een onderling binnenpretje of een ritmische stamp op de grond
Direct een tweede compliment geldt de enorme diversiteit in de voorstelling. Herderswijsjes, serieuze en satirische opera’s, dansstukken en hofmuziek: Telemann blijkt het allemaal in huis te hebben. Het getuigt van enige ijdelheid dat het ensemble een eerbetoon als dit afsluit met een eigen compositie van Boysen, maar de kwaliteit van dit stuk (Chaconne pour Prometheus) is dan weer zodanig dat het hem snel vergeven is.
Deegrol en valse noten
Op het gevaar af dat ongelukkige huwelijken een thema worden op kunstHart: Telemann moet het met zijn tweede vrouw niet zo leuk gehad hebben. De scène die we te zien krijgen uit de komische opera Pimpinone weerspiegelt hoe Boysen zich voorstelt dat de Telemannetjes met elkaar omgingen.
Sopraan Michal Bitan sleurt bariton João Luis Veloso Paixão aan zijn oor de zaal in en dreigt voortdurend met een deegrol. Terwijl de twee elkaar beurtelings kermend en snauwend toezingen, geeft Telemann ons een knipoog door expres valse noten in de muziek te schrijven als manlief het over zijn hoofdpijn heeft.
Barokdans
Behalve drie gezongen passages en veel instrumentaal werk bevat het programma ook twee dansstukken met barokdanseres Rachel Farr. Barokdans is een stijl apart en voor de ongeoefende kijker wel even wennen, maar Farr brengt het met veel gratie en treedt in interactie met bijvoorbeeld de bariton. Het plezier spat ervan af en niet alleen bij de dans en zang; ook het strijkorkest speelt met regelmatig een lach, een onderling binnenpretje of een ritmische stamp op de grond.
Het is die combinatie van theatraliteit en speelvreugd waarvoor ik Musica Poëtica een derde compliment geef. Zijn er helemaal geen minpunten aan deze voorstelling? Wel, hooguit het feit dat er maar twee concerten zijn geweest. Dat kan meer jongens, in dit Telemann-jaar!
- Musica Poëtica, Telemanns Vuur, gezien: 11 juni, Paul Steenbergenfoyer, Koninklijke Schouwburg Den Haag.
- Foto: Jörn Boysen dankt zijn gezelschap na afloop van het concert (foto auteur)
kunstHart 